Ίσως κατά τον ύπνο -όταν τείνουμε στην άμορφη μάζα προ του εμβρύου- αναζητούμε την απόλυτη γλυκύτητα και λήθη. Πριν την έλευση του άγνωστου γλύπτη που θα ελευθερώσει τα δάχτυλα, θα φανερώσει τα νύχια. Μπορεί ο αναδημιουργός άνθρωπος να μην ξέρει τον δημιουργό του, αλλά κλέβει τους τρόπους του· απ’ το απρόσιτο όλον τσαλαβουτά στην επιφάνεια του επιμέρους. Όπως επί παραδείγματι αυτό το κείμενο δημιουργήθηκε όταν εξέπεσαν -σαν βροχή απ’ τον ουρανό των λέξεων- οι μυριάδες εκτός αυτού λέξεις και έμεινε ένα συννεφάκι. Ούτε σ’ αυτό το κείμενο και μάλλον ούτε στη συνολική γλώσσα -με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς των λέξεων- υπάρχει ψήγμα αληθείας.

«Ιδού μια ακόμα αυταπάτη. Η γλωσσική» θα έλεγε κάποιος αντιαυταπατιστής. Αλλά ίσως εκνευριζόταν κανένας ακροατής και τον έβριζε σκαιώς.
«Μα γιατί με βρίζετε;»
«Μα πότε, ποιος σας έβρισε, αυταπάτη είναι».
«Α, καλά τότε».